Η καλύτερα ας μιλήσουμε για τον τρόπο που ο άνθρωπος γίνεται αριθμός.
Στην πραγματικότητα η συνταγή είναι απλή: αφαιρείς το συναίσθημα, την ενσυναίσθηση και την κοινή λογική, προσθέτεις μία γενναία δόση αναισθησίας και μία μεγάλη κουταλιά συνειδητού η ασυνείδητου φόβου. Ανακατεύεις καλά, ρίχνοντας μία πρέζα αποστασιοποίησης, από οτιδήποτε δεν είσαι εσύ η δεν βρίσκεται στον απολύτως κοντινό περίγυρο σου ώστε να μπορεί να σε επηρεάσει η να σε.. απειλήσει. Αφήνεις τα υλικά για 10 λεπτά να βράσουν καλά για να «δέσουν» και κει προς το τέλος χαμηλώνεις την φωτιά και «σβήνεις» με μπόλικη αδιαφορία. Και νάτη έτοιμη η… σπεσιαλιτέ!
Α πολύ σημαντικό! Το όλον έδεσμα, σερβίρεται σε μία μεγάλη πιατέλα ανωνυμίας, αποξένωσης, συνήθειας, εσκεμμένης υποταγής στο.. αναπόφευκτο και πλήρους αποποίησης προσωπικών ευθυνών.
Κάπως έτσι, τον τελευταίο πολύ, μα πάρα πολύ καιρό πιά, έχουμε μάθει να ακούμε ως «φυσιολογική» την ημερήσια καταγραφή των θυμάτων του κορωνοϊού .
Αυτό το ημερήσιο ανακοινωθέν έχει απλά γίνει μέρος της ζωής μας; Κάθεσαι ας πούμε στον καναπέ και ακούς ότι «σήμερα έχασαν τη ζωή τους 100 από κορωνοϊό» και είσαι ΟΚ. Γιατί; Γιατί πλέον το έχεις συνηθίσει. Γιατί έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητας σου. Γιατί και τι να κάνεις «βρε αδερφέ έτσι έχουν τα πράγματα και δεν φταις εσύ γι’ αυτό». Γιατί «μακριά από τον ..απαυτό μας και όπου θέλει ας είναι». Γιατί στρουθοκαμηλίζεις για να ξεχάσεις τον φόβο σου και τον φόβο που απλώνεται γύρω σου και καταδυναστεύει για δυο χρόνια πια την ζωή σου. Και γιατί στην τελική, αφού δεν αλλάζουν τα πράγματα έχεις και τα δικά σου και δεν θ ασχολείσαι όλη την ώρα με αυτό! Νισάφι πιά! Τελειωμό δεν έχει! Έχουμε κι άλλες δουλειές!
Και κάπως έτσι απλά, ξεκάθαρα…ανθρώπινα (εντελώς) οι άνθρωποι γίνονται αριθμοί! Ποιος πόνος; Ποια απώλεια; Ποια ευθύνη προσωπική η συνολική; Αλώστε στην Ελλάδα ζούμε, πάντοτε «φταίνε οι άλλοι» αλλοίμονο! Δεν είμαστε εμείς μέρος του προβλήματος! Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είμαστε καν μέρος της λύσης! Υπάρχουμε απλώς γιατί κάνουμε την σχετική…χάρη στον μάταιο τούτο τον ντουνιά κι αυτό φτάνει και περισσεύει.
Και αναρωτιέται κανείς όταν κάποια στιγμή αυτός ο εφιάλτης τελειώσει σε ποιο βαθμό θα έχει αλλοιώσει δια παντός την καθημερινότητά μας και την αντίληψη μας για την αξία της ζωής; Τα νούμερα των καθημερινών θανάτων ενός ακήρυχτου αλλά ολέθριου πολέμου κάποτε θα μειωθούν. Και τι θα μείνει;
Μήπως εμείς που θα έχουμε γίνει…νούμερα στο μεταξύ; Λέμε τώρα!